Sëmundjet tubulare dhe intersticiale

A. Nefriti intersticial i shkaktuar nga barnat
1. Amfotericina, aminoglukozidet, dhe kontrasti radiografik janë helme për qelizat tubulare.
2. Penicilina, sulfonamidet, diuretikët, dhe antiinflamatorët josteroidë shkaktojnë nefrit alergjik, dmth dëmi i veshkave shkaktohet me mekanizëm hipersensitiviteti.
3. Shenjat dhe simptomat: piuri, proteinuri, hematuri, oliguri, eozinofiluri, ekzantemë makulopapuloze, eozinofili, dhimbje në ije, ethe; eozinofiluria është e rrallë por është patognomonike për nefritin tubulointersticial të shkaktuar nga hipersensitiviteti dhe për atheroembolizmin.
4. Diagnoza: vendoset klinikisht dhe konfirmohet nga përmirësimi i nefritit pas ndërprerjes të ilaçit shkaktar.
5. Trajtimi: ndalim i ilaçit shkaktar; mund të përdoren edhe kortikosteroidët nqs nefriti është imun. Nganjëherë nefriti është i parikthyeshëm dhe përmirësimi nuk ndodh.

B. Nekroza tubulare akute
1. Është shkaku numër 1 i pamjaftueshmërisë akute të veshkave.
2. Shkaqet e nekrozës tubulare akute janë:
a. Ischemia (p.sh. trauma, hemoragjia).
b. Helmet (p.sh. metalet e rënda, barnat si aminoglukozidet, cefalosporina, tetraciklinat, amfotericina).
c. Sepsisi.
d. Rhabdomioliza.
3. Nekroza tubulare akute ka 3 faza:
a. Faza prodromale.
b. Faza oligurike.
c. Faza postoligurike.
4. Trajtimi:
a. Shmangie e shkaktarit të nekrozës.
b. Lëngje intravenoze për të mbajtur lart prodhimin e urinës.
c. Analiza të elektroliteve.
d. Diuretikë nqs pacienti bëhet hipervolemik.

C. Çrregullimet e funksionit tubular
1. Acidoza renale tubulare:
a. Ka 4 tipe të acidozës renale tubulare.
b. Acidoza tubulare renale tip III është e rrallë; acidoza tubulare renale tip III është sëmundje e lindur që shihet tek fëmijët. Për 3 tipet e tjera shih tabelën 1.

Tabela 1. Acidoza renale tubulare.

Karakteristikat pH i urinës
Tipi I ·  Acidozë tubulare distale, defekt i prodhimit të NH3+. ·  pH i urinës është mbi 5.5
Tipi II ·  Acidozë tubulare proksimale, defekt i ripërthithjes të HCO3–. ·  pH mbi 5.5 fillimisht, dhe nën 5.5 kur acidoza keqësohet.
Tipi IV ·  Pakësim i efektit ose mungesë e aldosteronit, hiperkalemi.

·  Pakësimi i sekretimit të aldosteronit ndodh në rastet kur boshti reninë-angiotensinë-aldosteron është hipoaktiv, p.sh. kur përdoren bllokuesit e ACE-s, kur përdoren antiinflamatorët josteroidë, në diabetin e sheqerit, në nefritin intersticial, etj.

·  Mundet që sasia e aldosteronit të jetë normale por veshka të jetë rezistente ndaj aldosteronit. Kjo ndodh në obstruksion të rrugëve urinare, etj.

 ·  pH i urinës nën 5.5.

2. Diabeti insipid.
a. Vjen si pasojë e mosprodhimit të hormonit antidiuretik (diabet insipid qendror) ose si pasojë e rezistencës të veshkave ndaj hormonit antidiuretik (diabet insipid nefrogjen).
b. Shenjat dhe simptomat: poliuri, polidipsi, nokturi, densitet i urinës nën 1010 kg/m3, osmolalitet i urinës nën 200, osmolalitet i serumit mbi 300.
c. Diabeti insipid qendror: (i) Mund të jetë parësor (idiopatik) ose dytësor (si pasojë e traumës, infarktit, granulomës, ose infeksionit fungal ose tuberkular të hipofizës; (ii) Trajtimi = desmopresinë (DDAVP) në hundë.
d. Diabeti insipid nefrogjenik: (i) Sëmundja parësore është e lindur, gjeni ndodhet në kromozomin X, dhe mund të përmirësohet me kalimin e kohës; (ii) Sëmundja dytësore shihet në drepanocitozë, pielonefrit, nefrozë, amiloid, mielomë multiple, ose në trajtim me barna si aminoglukozidet, litiumi, demeklociklina; (iii) Trajtimi = pirje uji, pakësim i kripës.
e. Diagnoza = ndalim i pirjes të ujit. Pacientit pastaj i jepet vazopresinë. Në diabetin insipid qendror, pas dhënies të vazopresinës osmolaliteti i urinës bëhet 10% më i lartë sesa osmolaliteti i serumit. Në diabetin insipid nefrogjen osmolaliteti i urinës dhe i serumit nuk ndryshon pas dhënies të vazopresinës.

3. Sindromi i sekretimit të gabuar të hormonit antidiuretik
(Syndrome of Inappropriate ADH).
a. Shkaktohet nga (i) Sëmundjet e sistemit nervor: trauma, tumoret, sindromi Guillan-Barre, hidrocefalia; (ii) Sëmundjet pulmonare: pneumonia, tumoret, absceset, sëmundja obstruktive kronike; (iii) Sëmundjet endokrine: hipotiroidizimi, sindromi Conn; (iv) Barnat: antiinflamatorët josteroidë, antidepresivët, kemoterapia, diuretikët, fenotiazina, hipoglicemikët oralë.
b. Diagnoza = hiponatremi euvolemike, me osmolalitet urinar mbi 300 mOsm/kg.
c. Trajtimi: kufizim i ujit, solucion fiziologjik intravenoz, demeklociklinë. Korrigjimi i shpejtë i hiponatremisë mund të shkaktojë mielinolizë centrale të ponsit.

 

Mjekësi e përgjithshme

[cite]

Related posts:

  1. ANTISEPTIK
  2. CEZARIAN
  3. DRITËSHKURTËSI
  4. GRYKË
Share: