Të çarat dhe lumi i akullt
Kur akulli has ndonjë pengesë gjatë lëvizjes së tij, ai vepron me forcë dhe shkakton një varg plasaritjesh ose të çarash. Atje ku lugina zgjerohet, akullnaja, për shkak të peshës së vet, shtrihet dhe mbush vendin që është bosh. Në këtë mënyrë hapen të çara të reja. Akullnaja mund të ndeshë në shtratin e saj vende me disnivele dhe me gropa. Në këto raste forca e madhe ngjeshëse që vepron mbi sipërfaqen e akullnajës dhe forca e tensionit shumë të madh që vepron mbi fundin e saj, mund të shkaktojnë çarje të mëtejshme të akullnajës. Kur rrymat e lumenjve të akullt arrijnë në një greminë, që mund të zbresë poshtë për disa mijëra metra, shkëputen copa akulli që bien duke u përzier me borë dhe shkaktojnë të ashtuquajturat orteqe. Duke u rrëzuar e duke u grumbulluar poshtë, ato formojnë një tjetër akullnajë, që vazhdon ecjen e saj drejt vendeve gjithnjë e më të ulëta.
Akulli i pjesëve anësore dhe i fundit të gjuhëzës akullnajore fërkohet me faqet shkëmbore të shtratit të saj. Si pasojë e fërkimit dhe e presionit lind një nxehtësi e mjaftueshme për të shkaktuar shkrirjen e një pjese të akullnajës, edhe pse temperatura nuk është më e madhe se 0°C. Uji i krijuar nga shkrirja zbret poshtë nëpërmjet të çarave dhe bashkohet me ujëra të tjera; Formohet kështu një përrua poshtë akullnajës. Përroi, duke rrjedhur nëpër tunelin e kaltër prej akulli, merr me vete një sasi copërash shkëmbore dhe gërryen akoma më thellë luginën.
