9.2 Letërsia katolike shkodrane e mesit të shekullit të nëntëmbëdhjetë
Edhe pse shprehja e idealeve të lëvizjes kombëtare do të përbënte élan vital të letrave
shqipe në shekullin e nëntëmbëdhjetë, sidomos në shpërthimin e gonxheve të para të gazetarisë
në gjuhën shqipe, krijimtaria e parë letrare e mirëfilltë në këtë periudhë lindi nën patronazhin e
kishës katolike, po ashtu siç kishte ndodhur në shekujt e gjashtëmbëdhjetë e të
shtatëmbëdhjetë5.
Kisha katolike shqiptare me fuqinë që kishte në veri të vendit, kryesisht në Shkodër e në
malësi, ishte tradicionalisht e orientuar nga Italia. Në mesin e shekullit të nëntëmbëdhjetë, edhe
katolikët në këtë rajon ranë nën ndikimin e Austrisë në Kultusprotektorat-in6 e saj (protektorati
fetar), një e drejtë kjo që Vjena ia kishte rrëmbyer Portës gjatë një vargu traktatesh paqeje me
sulltanët duke filluar që më 1616. Kultusprotektorat-i i rikonfirmuar pas luftës austro-turke të
viteve 1683-1699, e autorizonte Austrinë të shërbente si mbrojtëse e popullsisë katolike në
Ballkan, ku bënin pjesë edhe katolikët e Shqipërisë së veriut. Gjithmonë me qëllime politike
pragmatiste në mendje më fort se me qëllime ungjillizuese altruiste, Austria tani filloi t’i shtojë
veprimtaritë e veta në kuadrin e protektoratit si mjet për të ushtruar ndikim politik në
Shqipërinë e veriut në mënyrë që të dobësonte fuqinë e Perandorisë Osmane nga brenda e të
kundërshtonte çdo ambicje politike që mund të kishin sllavët ortodoksë të jugut. Me ndihmën
e Austrisë, në Shqipërinë e veriut u ndërtuan e u meremetuan shkolla e kisha, kurse kisha
katolike filloi të luajë një rol më aktiv në fushat e arsimit e të kulturës. Shkodra pa kaluar shumë
kohë do të bëhej qendra letrare e kulturore jo vetëm për katolikët shqiptarë, që përbënin rreth
një të dhjetën e popullsisë të Shqipërisë, por për të gjithë vendin.
Edhe pse urdhra të ndryshëm të kishës, sidomos Benediktinët dhe Dominikanët, kishin
qenë aktivë në Shqipëri që në mesjetën e vonë, ndikimin vendimtar në kulturën shqiptare në
shekullin e nëntëmbëdhjetë dhe në fillim të shekullit të njëzetë do ta kishin Françeskanët e më
pas Jezuitët.
Historia e urdhrit Françeskan7, të themeluar nga Shën Françesku i Asizit (1181-1226)
më 1209, e ka zanafillën në Shqipëri në vitin 1248, kur një grup murgjish u soll në këtë vend nga misionari Xhovani da Piano Karpine (ital. Giovanni da Piano Carpine, 1182-1252). Një
dokument i datës 1283 përmban një listë manastiresh në Shqipëri, kurse në shekullin e
katërmbëdhjetë françeskanët, të njohur edhe si Urdhri i Fretërve Minorë (lat. Ordo Fratrum
Minorum – O.F.M.), kishin themeluar protektoratin e tyre në Durrës, Custodia Durracensis. Në
mesin e shekullit të nëntëmbëdhjetë ky urdhër u bë përherë e më aktiv në fushën e arsimit e të
kulturës. Më 1855 ai themeloi një Shkollë Françeskane, të njohur më vonë me emrin Illyricum,
shkolla e parë ku u dha gjuha shqipe. Më 1861 u themelua një Seminar Françeskan ku
gjithashtu jepeshin mësime shqip. Më pas françeskanët ngritën një shtypshkronjë, ku shtypën
një numër librash fetarë dhe laikë shqip, si dhe organe periodike me interes të madh letrar e
kulturor si Hylli i Dritës, 1913-1944, dhe Zâni i Shna Ndout, 1913-1944.
Urdhri Jezuit, i themeluar nga Shën Injac Lojola (lat. Ignatius Loyola, 1491-1556) më
1534, erdhi në Shqipëri shumë më vonë8. Vetëm më 1841 arritën në Shqipëri nga Sicilia për të
ngritur një mision tre misionarët e parë jezuitë italianë, ndër ta shkrimtarët Zef Gualiata dhe
Vinçens Bazile. Ndonëse erdhi vonë, Shoqata e Jezusit (lat. Societas Jesu – S.J.) siç quhet ky
urdhër, luajti një rol të çmueshëm në arsimin dhe kulturën e Shqipërisë veriore për rreth njëqind
vjet. Edhe pse objektivat kryesorë të Jezuitëve ishin stërvitja e seminaristëve për t’u bërë klerikë
dhe propagandimi i fesë, për çka ata ngritën shkolla, kisha dhe lokale publike, veprimtaritë e
tyre dhe talentet e tyre intelektuale të fuqishme dhanë gjithashtu një ndihmesë të ndjeshme për
ngritjen e nivelit arsimor e kulturor të atdheut të tyre të ri. Më 1859 jezuitët hapën Kolegjia
Papnore Shqyptare në Shkodër, kurse më 1870 ngritën aty një shtypshkronjë, Shtypshkroja e
Zojës s’Paperlyeme, e cila gjashtë vjet më pas do të nxirrte librin e saj të parë shqip, Dotrina e
kerscten, Shkodër 1876, e Ëngjëll Radojës. Deri në vitin 1928, shtypi jezuit kishte botuar
gjithsej 471 vepra në shqipe, italishte dhe latinishte. Sikundër françeskanët, edhe jezuitët nxorën
organe periodike të shquara si Elçija i Zemers t’Jezu Krisctit, 1891-1944, që nga viti 1914 e
këndej pati emrin Lajmtari i Zemers t’Jezu Krishtit, revistë e kulturës fetare; Përparimi, 1914-
1916, revistë historike dhe shkencore që nuk doli gjatë, dhe Leka, 1929-1944, revistë e
përmuajshme kulturore. Më 1877, ata themeluan Kolegjin e Shën Françesk Saverit, i njohur
edhe si Kolegja Saveriane9 në Shkodër, e cila u kthye në një qendër të madhe të arsimit të lartë
për të gjithë në Shqipëri, duke e vënë theksin te arsimi në gjuhën shqipe përveç atij në italishte.
Kjo shkollë nxori shumë figura kombëtare dhe shkrimtarë të mëdhenj shqiptarë të fillimit të
shekullit të njëzetë. Ndër figurat që kanë studiuar në Kolegjin Saverian janë poeti Ndre Mjeda
(1866-1937), shkrimtari dhe publicisti Faik Konica (1875-1942), udhëheqësi politik dhe
shkrimtari Luigj Gurakuqi (1879-1925), poeti dhe folkloristi Vinçenc Prenushi (1885-1949),
poeti, prozatori dhe studiuesi Ernest Koliqi (1903-1975), dramaturgu Kolë Jakova (l. 1916),
revolucionari komunist dhe shkrimtari Qemal Stafa (1921-1942) dhe poeti e kritiku Mark
Gurakuqi (1922-1970).
Ishin këta shqiptarë me shkollim katolik e deri diku edhe klerikët italianë të vendosur
tani me banim në Shqipërinë veriore, që filluan në mesin e shekullit të nëntëmbëdhjetë të
krijojnë bazat e një letërsie të re shqiptare. Kjo letërsi me frymëzim fetar përfshinte poezi, që në
fillim ishin imitime, dhe përkthime nga poezia italiane e latine, kurse më vonë, ndonëse në masë
më të vogël, prozë dhe dramë. Ajo madje u bë nxitje për një pjesë të mirë të letërsisë shqiptare
të shekullit të njëzetë e deri në Luftën e Dytë Botërore.
Poeti më i hershëm katolik i shekullit të nëntëmbëdhjetë ishte Pjetër Zarishi10 (1806-1866) nga fshati Blinisht i krahinës së Zadrimës. Studioi për prift në Kolegjin e Propaganda
Fides në Romë dhe u kthye në Shqipëri për të punuar si prift fshati. Më pas Zarishi u bë abat në
krahinën me popullsi krejt katolike të Mirditës dhe vdiq në Kallmet të Zadrimës së tij. Ai është
kryesisht, por jo tërësisht, autor vjershash fetare që i shkruante duke thurur bukur elemente të
huaja (italisht, latinisht dhe turqisht) me elemente vendës të Shqipërisë së Veriut. Ai gjithashtu
ishte i pari që përdori e pastaj përhapi një numër metrash poetikë, p.sh. njëmbëdhjetërrokëshin
dhe vargun e Safos, ende të panjohura nga poezia shqiptare. Disa nga krijimet e tij poetike u
botuan më vonë në revistën e Shkodrës Hylli i Dritës, por shumë të tjera mbetën të pabotuara.
Ëngjëll Radoja11 (1820-1880) nga Shkodra, i njohur italisht si Dom Angelo Radoja,
ishte një tjetër prift katolik që studioi në Kolegjin e Propaganda Fides në Romë. Si edhe shumë
shkrimtarë të tjerë katolikë shkodranë ai u nxit për të shkruar jo vetëm nga edukimi fetar, por
edhe nga ndjenja kombëtare. Flitet se Radojën e kanë helmuar pikërisht për angazhim e tij në
çështjen kombëtare. Radoja është autor veprash fetare shqip dhe përkthimesh, nga të cilat sot
kemi tre: Jesu Criscti n’semer t’mesctaarit, Romë 1862 (Jezu Krisht në zemër të meshtarit);
Concilli i Dhèut Scciypniis baamun n’viet 1703 n’coh t’paps scciyptarit Clementit t’Gnimdhettit,
Romë 1872 (Kuvendi shqiptar i mbajtur në vitin 1703 në kohën e Papës shqiptar Klementi XI),
një përkthim i ri shqip i dokumenteve të të famshmit Kuvendi i Arbënit më 1703; dhe Dotrina
e kerscten me msime e me spieghime, Shkodër 1876. Kjo e fundit thuhet se përbënte të vetmin
katekizëm të hershëm origjinal në shqipe, për vetë faktin se Doktrinat Kristiane të mëparshme,
si ato të Pjetër Budit (1618), Bernard de Kuintianos (1675) dhe Zef Gualiatës (1845), kishin
qenë të gjitha përkthime të ‘katekizmës së vogël’ të Shën Robert Belarminit.
Një autor tjetër prozash të hershme fetare në gjuhën shqipe ishte Dario Buçareli (ital.
Dario Bucciarelli, 1827-1878). Prift dhe misionar françeskan i lindur në Kastelpiano më 4 prill
1827, Buçareli u emërua nga Piu IX më 1860 ipeshkëv i Pultit, kurse katër vjet më pas u bë
kryeipeshkëv në Shkup. Ai është autori i Udha e sceites cryc’ e tiera pun’ t’divocme, Romë 1862
(Udha e kryqit të shenjtë dhe të tjera punë të devotshme), një përmbledhje prej 276 faqesh
rrëfimesh fetare të mbështetura në jetën e shenjtorëve. Ai shkroi edhe një gramatikë të shqipes
në italishte, dorëshkrimi i së cilës ka qenë ruajtur deri vonë në Shkodër.
Ndër poetët e traditës shkodrane të shekullit të nëntëmbëdhjetë, por me nivel më të lartë
artistik se të tjerët, është Leonardo De Martino12 (1830-1923) nga fshati Greçi i Kampanjës në
krahinën e Avelinos. Ai u dërgua si prift françeskan në Shkodër me punë misionare më 1865.
Atje, duke pasë siguruar mbështetjen e ministrit italian të arsimit, Françesk Krispi, i cili ishte
arbëresh, De Martino mori pjesë aktive në hapjen e së parës shkollë italiane në Shqipëri. Në
pjesën më të madhe të kohës së shërbimit në Shqipërinë veriore ai punoi në dioqezën e
Zadrimës dhe Lezhës. Për një farë kohe shërbeu si sekretar i Prenk pashës, princ i Mirditës, dhe
ishte kujdestar i të birit Prenk Bibë Doda (1858-1920). Ai ishte gjithashtu mësues i Gjergj
Fishtës (1871-1940) në rini, i cili do ta ngrinte traditën e poezisë së Shqipërisë veriore në maja
më të larta. De Martino u largua nga Shqipëria në fund të shekullit, ose për të dalë në pension
ose nën ndikimin e vazhdueshëm të qeverisë austro-hungareze, e cila po vendoste juridiksionin
e saj të Kultusprotektorat-it, dhe vdiq në moshën nëntëdhjetetre vjeç në kuvendin e Sarnos në
Itali më 12 korrik 1923.
Leonardo De Martino ishte poet i lindur, talenti poetik i të cilit habiti shumë nga
bashkëkohësit, sidomos ngaqë nuk shkruante në gjuhën amëtare, por në dialektin gegë të
Shqipërisë së veriut, që e pati mësuar gjatë dyzet vjetëve si misionar atje. Ai është autor
përkthimesh në shqipe nga literatura fetare italiane dhe autor poezish me frymëzim kryesisht fetar si në shqipe edhe në italishte. Ndër përkthimet e tij, të cilat renditen ndër më të mirat e
kohës, janë Vaji i hapses, variant ky shqip i Il lamento della prigionera të poetit dhe
romancierit milanez Tomaso Grosi (Tommasso Grossi, 1790-1853), të cilën ia kushtoi Dora
d’Istrias më 1868, dhe Munnimi i Jezu Krishtit, 1875, përkthim i veprës Passione di Gesù Cristo
të Pietro Metastasios (1698-1782). Poezia e tij, në gjurmët e traditës së letërsisë katolike të
shekullit të nëntëmbëdhjetë të themeluar nga abati i Zadrimës Pjetër Zarishi (1806-1866),
qarkulloi për vite me radhë fletë-fletë derisa miku i tij, famullitari Ndue Bytyçi ose Bityçi
(1847-1917) nga Kosova, e bindi De Martinon ta botonte të përmbledhur në një libër. Ky
vëllim, me titullin L’Arpa di un italo-albanese, Venedik 1881 (Harpa e një arbëreshi), është një
përmbledhje e vëllimshme 442 faqesh e poezisë më të pjekur e më të përpunuar të De Martinos
në italishte e në shqipe. Rëndësia e tij si poet nuk qëndron aq në ndonjë frymëzim apo fantazi
poetike të pazakontë, por në finesën e metrikës së tij. Leonardo De Martino solli për herë të
parë në shqipe metra të rinj si jambin dhe popullarizoi vargun e Safos. Ai qe edhe autor i disa
veprave të tjera fetare, ndër të cilat një pjesë teatrore e shkurtër fetare me titull Nata
Këshnellavet, Shkodër 1880, e para në llojin e vet në shqipe, dhe Arbenorve t’kersctén
t’Grisciun Festuér, Shkodër 1896 (Thirrje festive kristianëve shqiptarë).
Ndue Bytyçi13 (1847-1917), emri i të cilit gjendet i shkruar në mënyra të ndryshme si
Bityçi, Bytyqi ose Bityqi, i njohur si ‘Bilbili i Kosovës’, ishte poet dhe prift katolik i lindur afër
Shkupit më 8 mars 1847. Ai mori shkollim katolik në kolegjin jezuit Kolegjia Papnore
Shqyptare në Shkodër, ku hyri në moshën dymbëdhjetë vjeç si një nga nxënësit e parë të tij.
Pasi kreu studimet, u kthye në Kosovë e Maqedoni për të punuar si mësues e si meshtar. Bytyçi
është autor poezish fetare e i disa vjershave laike, në pjesën më të madhe të pabotuara, si dhe i
një numri përkthimesh nga letërsia fetare italiane. Në Pejë më 1874 ai i kushtoi një sonet prekës
mikut të tij Leonardo De Martino. Për Bytyçin është interesante se, përveç një vjershe atdhetare
me titull Mymleqeti (Atdheu), të botuar më 1887, ai dhe lirika e tij nuk u përfshinë në vrullin në
rritje të romantizmit kombëtar të poezisë shqiptare të kohës. Poezia e tij është e pasur në
aspektin e mjeshtërisë e saktësisë metrike, ndonëse, ashtu si shumë shkrimtarë të tjerë katolikë
shkodranë të kësaj periudhe, ajo është plot turqizma, çka e bën të vështirë për t’u kuptuar nga
lexuesi i sotëm. Bien në sy sidomos përkthimet e tij të Psallmeve të Davidit.
Shkrimtar katolik shkodran me rëndësi si për prozën ashtu edhe për dramën shqipe ishte
Pashko Babi14 (1843-1905). Ka lindur më 6 janar 1843 në Shkodër dhe po atje i kreu studimet,
si Ndue Bytyçi, në Kolegjia Papnore Shqyptare, në moshën tetëmbëdhjetë vjeç. Më pas shërbeu
si famullitar në fshatra të ndryshme të Shqipërisë së veriut, sidomos në Sheldi dhe si mjek
popullor. Ata të famullisë së tij e të tjerë më pas, kur e përmendnin, e quanin Dom Pashko
Sheqeri, jo siç është menduar nganjëherë se ishte mjaft i butë e i ëmbël, por më fort ngaqë i ati
kishte qenë tregtar sheqeri. Pashko Babi vdiq më 13 prill 1905. Është autor i një teksti për
shkollat fetare me titull Vakinat e t’ligs hèrscme e t’ligs ree, Shkodër 1882 (Ngjarje nga Dhiata
e Vjetër dhe Dhiata e Re), i pari tekst shkollor i botuar në Shqipëri. Stili i tij narrativ dhe gjuha
e gjallë shprehëse kanë ngjyrim të fuqishëm popullor, ndonëse shqipja e tij përsëri është e
përzier me turqizma. Pashko Babi shkroi edhe një ndër të parat pjesë teatrore shqiptare, I biri i
çifutit, e cila u luajt në Kolegjin Saverian në shkurt 1882.
Preng Doçi15 (1846-1917), i njohur edhe me emrin Primus Docci, ka qenë figurë
politike, fetare dhe poet, i lindur në Bulgër afër Lezhës më 25 shkurt 1846. Studimet i kreu në Kolegjia Papnore Shqyptare në Shkodër dhe në Propaganda Fide në Romë. Më 1871 u kthye në
krahinën katolike të Mirditës dhe shërbeu si prift famullie në Korthpulë, në Orosh e më pas në
Kalivare afër Spaçit. Ishte ndër udhëheqësit e kryengritjes së Mirditës kundër sundimit turk më
1876-1877. Gjatë përgatitjeve për këtë kryengritje Doçi bëri një udhëtim në Cetinjë, kryeqytet
i Malit të Zi, për të kërkuar ndihmë financiare e ushtarake. Ndonëse fiset shqiptare të Veriut i
shihnin të gjithë me dyshim planet malazeze kundër atdheut të tyre, ata bënë ujdi kësaj radhe
për “të shtrënguar duart me vëllezërit sllavë të jugut e për t’i bërë ballë sundimit që po hiqnin së
bashku”. Edhe pse Doçi ia doli mbanë të kthehej nga Cetinja me një premtim për ndihmë nga
Mali i Zi dhe, çka ishte po aq e rëndësishme, me një premtim për mosndërhyrje, kryengritja nuk
pati sukses dhe u shtyp nga trupat turke në mars 1877. Preng Doçi u kap, u internua në
Stamboll, por më pas u lirua e u dëbua për në Romë. Nga Vatikani, kardinal Simeoni i
Propaganda Fides e dërgoi në bregun perëndimor të Njufaundlendit, ku edhe punoi si misionar
deri në vitin 1881. Doçit i takon merita, me sa dimë, të jetë i pari shqiptar i vendosur me banim
në Amerikën e Veriut. Por klima e vështirë e bregdetit të thyer perëndimor të Njufaundlendit
nuk i eci Preng Doçit, dhe dëshirën e kishte të kthehej në vendlindjen e tij pranë brigjeve të
Mesdheut. Si një kompromis të parë Vatikani e transferoi në Sejnt Xhon të Nju Brunsuikut, ku
edhe punoi nga tetori 1881 deri në mars 1883. Pas kthimit në Romë, u dërgua me një tjetër
detyrë misionare, kësaj radhe në Indi si sekretar i Delegatit Apostolik të Indisë, kardinalit
Aliardi (ital. Agliardi). Më 1888, pas vitesh të tëra lutjesh e kërkesash e me ndërhyrjen e
patrikut të Konstantinopojës, Preng Doçi më në fund arriti të marrë lejen nga autoritetet osmane
për t’u kthyer në Shqipëri. Në janar të vitit tjetër u shugurua në krye të abacisë (lat. Abbas
Nullius) së Shën Aleksandrit në Orosh të Mirditës, post ky që i dha mundësinë të ushtronte
ndikim të konsiderueshëm politik e fetar në krahinë për shumë e shumë vite më pas. Më 1897
vajti në Vjenë për të propozuar krijimin e një principate katolike autonome në Shqipërinë e
veriut nën udhëheqjen e Mirditës. Dy vjet më pas, më 1899, themeloi shoqërinë Shoqnia e
bashkimit të gjuhës shqipe, të njohur më fort si shoqëria letrare Bashkimi, së bashku me Ndoc
Nikajn (1864-1951) e Gjergj Fishtën, dhe krijuan të ashtuquajturin alfabet i Bashkimit. Vdiq më
22 shkurt 1917. Veprimtaria letrare e Preng Doçit zë fill më 1870 kur dha për botim një vjershë
në A Dora d’Istria gli Albanesi, Livorno 1870 (Dora d’Istrias shqiptarët). Kjo përmbledhje e
vogël me poezi shqiptare, e botuar nga Dhimitër Kamarda (1821-1882), iu përkushtua Dora
d’Istrias (1828-1888), pseudonim i shkrimtares rumune me prejardhje shqiptare Helena Gjika,
veprimtaria e së cilës për çështjen shqiptare luajti rol në lëvizjen kombëtare. Doçi është autor
edhe i disa prozave të pabotuara si dhe i vjershave të tjera atdhetare, prej të cilave më të
mirënjohura janë Shqypnia nën zgjedhë turke dhe Shqypnia në robni.
Infrastruktura e ngritur nga kisha katolike në Shqipërinë e veriut në mesin e shekullit të
nëntëmbëdhjetë, sidomos me institucione shkollore si Kolegjia Papnore Shqyptare dhe Kolegjia
Saveriane në Shkodër, me kalimin e kohës i dha frytet e veta. Ata sollën jo vetëm përfitimet
ende jobindëse të katolicizmit të shekullit të nëntëmbëdhjetë në njërën nga trevat më të
prapambetura të Evropës, por edhe bazat e një mendësie dhe arsimi perëndimor në një pakicë
vërtet të vogël, por me ndikim në rritje. Elementi i huaj mbizotërues në kishë, d.m.th. misionarët
qëllimmirë por të huaj italianë dhe zyrtarët kishtarë makiavelistë austriakë, dalëngadalë i hapi
e i lëshoi udhë klerit vendës e kombëtar shqiptar, i cili qe i interesuar të përdorte gjuhën e vet
për të shfrytëzuar mundësitë e reja të shprehjes letrare, që i ofronte kjo kulturë fetare fillimisht
e huaj. Për më tepër, shkrimtarët e traditës katolike shkodrane qenë në përgjithësi pakëz më të
gatshëm për t’ia kushtuar energjitë e tyre belles lettres në gjuhën shqipe sesa përfaqësuesit e
letërsisë së Rilindjes, të zgjimit kombëtar, që i përqendruan përpjekjet dhe talentin e tyre në
fillim më fort në shkrime me karakter politik e në gazetari. Është pikërisht letërsia katolike
shkodrane, mjaft e shpërfillur nga kritikët marksistë të Shqipërisë së shekullit të njëzetë, ajo që
ndihmoi për shndërrimin e shqipes nga një gjuhë të aftë për t’u shkruar në një mjet letrar të aftë për shprehësi artistike e për larmi stilistike. Pas këtyre që thamë, është e nevojshme të
nënvizohet se, edhe pse jo aq e mbyllur dhe e veçuar nga shtrati kryesor sa letërsia myslimane
dhe bektashiane e periudhës, rryma katolike në letërsinë shqiptare të fundit të shekullit të
nëntëmbëdhjetë, me theksin e vet fetar e me kufizimet tematike, mbeti një letërsi dytësore në
krahasim me letërsinë rilindëse të romantizmit kombëtar në rritje. Shqipëria në fund të fundit
nuk ishte një vend kryesisht katolik dhe, me gjithë shtytjen e fortë të dhënë nga kultura katolike
shkodrane, ajo nuk mund të bëhej e tillë.
Lufta për autonomi politike në kuadrin e Perandorisë Osmane që po lëngonte, dhe
vullneti për identitet e mbijetesë të kulturës së një populli të prapambetur e fetarisht të ndarë u
kristalizua në gjysmën e dytë të shekullit të nëntëmbëdhjetë në lëvizjen e zgjimit kombëtar, që
mori emrin Rilindje. Periudha e Rilindjes16, që kap kryesisht vitet nga Lidhja e Prizrenit më
1878 e deri në shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë më 1912, zgjoi shqiptarët dhe i bashkoi në
një tërësi gjuhësore, në një kulturë e në një komb. Midis qëllimeve të lëvizjes kombëtare në këtë
periudhë dhe forcës krijuese të letërsisë shqiptare pati një lidhje të brendshme organike. Kështu,
romantizmi kombëtar u bë rryma mbizotërues e letërsisë së Rilindjes17. Fryma kombëtare në
shkrime, d.m.th. letërsia në shërbim të identitetit kombëtar, do të mbulohej më vonë me një
veshje tjetër, atë të realizmit socialist, ku mbeti në shkallën e një ideologjie shtetërore.

___________
5 Për letërsinë katolike shkodrane, kr. edhe Elsie 1991f.
6 kr. Ippen 1902, Benna 1954, Schwanda 1965, dhe Schanderl 1971.
7 Për françeskanët në Shqipëri, kr. Schizzo s.a., Fabianich 1930 dhe V. Malaj 1990, 1996.
8 Për urdhërin Jezuit në Shqipëri, kr. Jesuits… 1988.
9 kr. Kolegja… 1928.
10 kr. F. Fishta 1940c, Ressuli 1941, f. 142-152, dhe Çobani 1988, f. 5-52.
11 kr. Ressuli 1941, f. 152-157.
12 kr. F. Fishta 1940a.
13 kr. Ressuli 1941, f. 175-180, Fullani 1962, dhe Qosja, 1986, vëll. 3, f. 293-306.
14 kr. Ressuli 1941, f. 184-198, dhe K. Kamsi 1957.
15 kr. Bartl 1981b, 1983, Mobarak 1986-1987, dhe Pal Doçi 1991.
16 Për periudhën e historisë shqiptare të Rilindjes ekziston një korpus i madh shkrimesh, si nga autorë shqiptarë ashtu edhe të huaj. kr. për shembull, K. Frashëri 1962, Skendi 1953a, 1953b, 1954, 1967, Bartl 1968, Faensen 1980, dhe G. Shpuza 1988.
17 Për letërsinë e Rilindjes në përgjithësi kr. Fullani (red.) 1973, Faensen 1980, Bihiku (red.) 1981, Qosja 1984, 1986, Xholi 1987, dhe Stavileci 1990.

Marrë nga “Historia e letërsisë shqiptare” e albanologut të shquar Robert Elsie
Portali Letërsia