9.3 Vëllezërit Frashëri dhe letërsia e romantizmit kombëtar të Rilindjes
Në një park mbi Tiranë ka një përmendore kushtuar tre vëllezërve Frashëri, të cilët me
veprën e tyre i dhanë frymëzim e forcë lëvizjes së Rilindjes Kombëtare në fundin e shekullit të
nëntëmbëdhjetë. Sado të larmishme nga njëra-tjetra qenë ndihmesat e tyre, Abdyl Frashëri qe
politikan, Naim Frashëri poet, kurse Sami Frashëri ideolog dhe dijetar, të tre këta vëllezër nga
fshati Frashër në Shqipërinë e jugut patën një gjë të përbashkët: aspiratën e thellë e dëshirën e
zjarrtë për vetëvendosje të popullit të tyre që vuante nën zgjedhën turke.
Pas vdekjes së prindërve, Halid Beut (1797-1859) dhe Emine Imrahorit (1814-1861),
familja aristokrate Frashëri u shpërngul më 1865 nga fshati malor i Frashërit (sot në rrethin e
Përmetit) e u vendos në Janinë ku djemtë më të vegjël ndiqnin shkollën e mesme Zosimea në
gjuhën greke.
Abdyl Frashëri18 (1839-1892), më i madhi i tetë fëmijëve, punonte si tregtar para se të
bëhej nëpunës i Perandorisë Osmane. Atij i ra tani barra për të mbajtur familjen. Më 1877 u
emërua përgjegjës i doganës në Janinë dhe po atë vit u zgjodh anëtar i Parlamentit Turk. Në
dhjetor 1877, së bashku me intelektualë të tjerë shqiptarë, ndër ta edhe vëllai më i vogël Samiu,
ai themeloi Komitetin qendror për mbrojtjen e të drejtave të kombësisë shqiptare në
Konstantinopojë (Stamboll) me synimin që shqiptarët të fitonin një farë autonomie përbrenda
Perandorisë Osmane. Pas fitores së rusëve dhe serbëve mbi Perandorinë Osmane më 31 janar 1878 dhe Traktatit të Shën Stefanit më 3 mars 1878, që vendosi aneksimin e një pjese të madhe
të territorit me popullsi shqipfolëse nga shteti i posaformuar autonom bullgar dhe nga
mbretëritë tani të pavarura të Malit të Zi dhe Serbisë, Abdyli i vuri edhe më shumë talentin dhe
energjitë e veta në shërbim të çështjes së ngutshme shqiptare. Pikërisht në artikujt e tij në gazeta
turke e greke gjetën shprehje për herë të parë shqetësimet dhe droja e popullsisë shqiptare të
Ballkanit për pasojat e këtij traktati. Kongresi i Berlinit, që u mblodh më pas më 13 qershor
1878, kishte konfirmuar pavarësinë e Rumanisë, Serbisë, Malit të Zi si dhe një qeverisje
autonome në Bullgari, ndërsa interesat e shqiptarëve nuk qenë përfillur fare. Meqë shumica e
shqiptarëve asokohe ishin myslimanë, pra edhe pjesë përbërëse e Perandorisë Osmane, të cilën
ata gjithmonë kishin qenë të detyruar ta mbështetnin me qëllim që të mbroheshin vetë nga
aspiratat ekspansioniste të fqinjëve të tyre të krishterë, ata nuk kishin shumë shpresa për të
gjetur mirëkuptim në Evropë, kurse në këtë kongres nuk patën as edhe një fuqi të madhe që të
mbronte interesat e tyre. As edhe qenia e tyre si popull nuk u njoh. Të ndodhur para mundësisë
së copëtimit të vendit, shqiptarët myslimanë, ortodoksë e katolikë bashkë ndien nevojën për të
vepruar në kuadrin e një lëvizjeje kombëtare.
Më 10 qershor 1878 delegatë nga e gjithë Shqipëria u mblodhën në Prizren për të
hartuar një platformë politike të përbashkët në Lidhjen e Prizrenit19, pa dyshim në fillim me
përkrahjen e heshtur të qeverisë osmane. Fjalën e hapjes e mbajti Abdyl Frashëri, i cili
përfaqësonte Komitetin qendror nga Stambolli. Kararnameja, vendimet e Lidhjes së Prizrenit,
u miratuan e u nënshkruan nga dyzet e shtatë bejlerë shqiptarë më 18 qershor 1878. Ndër to
ishin:
1. mospranimi për t’i dorëzuar territore Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë;
2. kërkesa për të kthyer të gjitha tokat me popullsi shqipfolëse të aneksuara nga
Serbia dhe Mali i Zi;
3. autonomia brenda Perandorisë; dhe
4. ndërprerja e thirrjes nën armë dhe e taksave nga qeveria qendrore në Stamboll.
Pas kësaj mbledhjeje historike, që shërbeu për t’i dhënë hov lëvizjes kombëtare, Abdyl
Frashëri u kthye në Shqipërinë e jugut, ku organizoi një Komitet të Lidhjes dhe filloi të
mbledhë trupa për të kundërshtuar aneksimin e jugut të vendit nga Greqia. Një mbledhje e
rëndësishme e çifligarëve myslimanë dhe të krështerë në teqenë e bektashinjve në fshatin e tij
të lindjes Frashër miratoi një program për autonomi, i cili u pranua nga Lidhja në Prizren më 27
nëntor 1878. Programi i kësaj mbledhjeje u botua më vonë nga Sami Frashëri në Stamboll në të
përditshmen Tercümân-i-Ôark. Më 1879, Abdyl Frashëri bëri një udhëtim nëpër Evropë dhe
vizitoi Berlinin, Parisin, Vjenën dhe Romën bashkë me Mehmed Ali Vrionin për të kërkuar
përkrahje për çështjen shqiptare e për t’u dorëzuar Fuqive të Mëdha një memorandum me
kërkesat e shqiptarëve. Në tetor 1879 ai bashkëthemeloi në Stamboll Shoqërinë e të shtypuri
shkronja shqip. Në mesin e vitit 1880, delegatët e lëvizjes kombëtare në Gjirokastër miratuan
me ndihmën e tij një program për autonominë e Shqipërisë. Edhe pse në këtë kohë ecejaket e tij
qenë nën vëzhgimin e rreptë të autoriteteve të Stambollit, ai ia doli mbanë të shkojë në Prizren
në dhjetor 1880 e një muaj më pas të ndikojë në formimin e një Kuverne të Përdorme (qeveri të
përkohshme), e cila e shtriu autoritetin e saj anembanë Kosovës e deri në Shkup. Në Dibër
Abdyl Frashëri rrëzoi mytesarifin turk dhe e vuri qytetin nën administrimin e Lidhjes, por në
fund të prillit 1881 Porta e Lartë nuk duroi më dhe dërgoi trupa për të shtypur kryengritjen. Pas
qëndresës në Gjakovë dhe pas shtypjes së Lidhjes Abdyl Frashëri u shtrëngua të marrë arratinë
nga ana perëndimore për të dalë në Adriatik, nga ku shpresonte të ikte në Itali. Duke kaluar lumin Shkumbin pranë Elbasanit, ai u kap nga forcat turke dhe u dënua me burgim të
përjetshëm. Pas katër vitesh në një burg turk, Abdyl Frashëri u fal me ndërmjetësinë e Gazi
Osman pashës në fund të vitit 1885. Vdiq në Stamboll më 23 tetor 1892, jo si figurë me rëndësi
të drejtpërdrejtë për letërsinë shqiptare, por si njeri që, me veprimtarinë e vet politike, u bë
pishtar që u ndriti rrugën dy vëllezërve më të rinj, të cilët do ta shpinin përpara letërsinë dhe
kulturën shqiptare si askush më parë.
Naim Frashëri20 (1846-1900) konsiderohet sot si poeti kombëtar i Shqipërisë.
Fëmijërinë e kaloi në fshatin Frashër, ku pa dyshim nisi të mësojë turqishten, persishten e
arabishten dhe ku, në teqen e bektashinjve, u gatua me traditat shpirtërore të Orientit. Në Janinë
Naim Frashëri ndoqi gjimnazin Zosimea, ku dhe mori bazat e shkollimit klasik sipas sistemeve
perëndimore. Këtu ai do të studionte greqishten e vjetër e të re, frëngjishten, italishten dhe,
përveç këtyre, do të mësonte privatisht gjuhët orientale. Me kalimin e viteve e ndjeu veten më
të afruar e të lidhur me fenë e tij panteistike bektashiane, me poetët klasikë persianë e me
epokën e Iluminizmit frëng. Shkollimi në Janinë e bëri atë shembull të shkëlqyer të një
intelektuali osman të fundshekullit të nëntëmbëdhjetë të familjarizuar njësoj me të dyja kulturat,
me atë perëndimore e me atë orientale. Pasi kreu të mesmen më 1870, jetoi për ca kohë në
Stamboll, ku botoi një Kavâid-i fârisiyye dar tarz-i nevîn, Stamboll 1871 [1288 A.H.]
(Gramatikë e persishtes me një metodë të re). Për arsye shëndetësore u kthye në Shqipëri, me
shpresë se klima malore do ta shpëtonte nga tuberkulozi, nga i cili qe sëmur në fëmijëri. Punoi
si nëpunës, në fillim në Berat, kurse nga 1874 deri më 1877 si nëpunës dogane në Sarandë,
përballë Korfuzit. Dihet edhe se ka kaluar një farë kohe në qendrën kurative austriake të
Badenit për t’u shëruar nga reumatizmi, dhe, gjatë një vizite në Vjenë, pati rastin të shohë me
sytë e vet e të adhurojë shpatën dhe përkrenaren e heroit shqiptar Skënderbeut (1405-1468),
simbole këto të qëndresës kombëtare. Më 1881 ose 1882 u kthye në Stamboll dhe, pas arrestimit
të vëllait Abdyl në Janinë në fund të prillit 1881, nisi të luajë një rol të rëndësishëm në
veprimtarinë kombëtare të shqiptarëve të atjeshëm. Mori pjesë në punën e Komitetit qendror
për mbrojtjen e të drejtave të kombësisë shqiptare dhe të Shoqërisë së të shtypuri shkronja
shqip, që ishte themeluar më 1879. Edhe pse deri në këtë kohë Naim Frashëri nuk kishte botuar
gjë me rëndësi në gjuhën shqipe, ai dhe i vëllai më i vogël Samiu do të bëheshin shumë shpejt
qendra e lëvizjes kombëtare shqiptare në brigjet e Bosforit.
Naim Frashëri është autori i gjithsej njëzet e dy veprave: katër në turqishte, një në
persishte, dy në greqishte dhe pesëmbëdhjetë në shqipe. Duke qenë se ishte në një post delikat
si drejtor i këshillit të censurës në Ministrinë e Arsimit të Turqisë, me mundësi në disa raste për
t’i bërë bisht ndalimit të librave dhe botimeve në shqipe nga ana e Portës së Lartë, Naimi e pa
të arsyeshme të mos përdorte emrin e mbiemrin në shumë nga botimet e veta, por të shënonte
vetëm ‘nga N.H.’, ‘nga N.H.F.’, ose ‘nga N.F.’.
Ndër botimet në gjuhë të huaj, të cilat mbizotëruan në periudhën e parë të krijimtarisë
e që mbetën pjesë përbërëse e veprës së tij gjatë gjithë jetës, janë: Ihtiraat ve keÕfiyat,
Konstantinopojë 1881/82 [1298 A. H.] (Shpikje dhe zbulime), një traktat shkollor në turqishte;
Fusûli erbe’a, Konstantinopojë 1883 (Katër stinët), një përmbledhje prozash e vargjesh në
turqishte sipas një vepre të letërsisë frënge; Tahayyulat, Konstantinopojë 1884 (Ëndërrimet), një
përmbledhje 200-faqesh me poezi persiane; Ilyada, Konstantinopojë 1886, përkthim turqishte
i librit të parë të Iliadës së Homerit; Ho alêthês pothos tôn skypetarôn, Bukuresht 1886 (Dëshira
e vërtetë e shqiptarëve), një poemë greqishte, ku u parashtronte qëllimet e lëvizjes kombëtare
grekëve e sidomos shqiptarëve të jugut, shumë nga të cilët, për arsye shkollimi, mund të lexonin
vetëm në greqishte; dhe Ho erôs, Konstantinopojë 1895 (Dashuria), një poemë lirike me tetë këngë, edhe kjo në greqishte, ku ai shprehte afërinë e tij me kulturën greke.
Me sa duket, krijimtaria letrare e Naim Frashërit në gjuhën shqipe ka filluar rreth vitit
1880, kur vjersha e tij atdhetare Shqipëria qarkulloi në dorëshkrim ndër nacionalistët shqiptarë
jashtë vendit, sidomos në Rumani. Kjo vepër në 106 vargje me tetërrokësh mjaft të parregullt,
rima të shpejta dhe, krahasuar me veprat e mëvonëshme, e cekët nga përmbajtja, u botua shumë
vonë në vitet e fundit të jetës së poetit (1897). Naimi këtu trajtoi shumë nga temat e tij të
pëlqyera, ato që do të rishfaqeshin të trajtuara me një nivel më të lartë artistik në krijimet e
mëvonëshme: prejardhja e lashtë pellazgjike e shqiptarëve, heronjtë kombëtarë të së kaluarës,
nevoja për shkolla në gjuhën shqipe për të kapërcyer prapambetjen, etj.
Meqë Porta e Lartë nuk lejonte botimin e librave në gjuhën shqipe në Konstantinopojë,
veprat më të mirënjohura të Naim Frashërit nuk u botuan në qendrën e Perandorisë Osmane, por
në Bukuresht, ku kishte një ngulim të rëndësishëm e të zhvilluar shqiptarësh e ku ishte ngritur
një shtypshkronjë shqiptare nga Shoqëri e të shtypuri shkronja shqip21 më 1886. Po këtu ai botoi
një varg doracakësh në gjuhën shqipe për shkollat fillore, si p.sh. tekstin në dy pjesë E këndimit
çunavet këndonjëtoreja, Bukuresht 1886; Vjersha për mësonjëtoret të para, Bukuresht 1886;
Istori e përgjithëshme për mësonjëtoret të para, Bukuresht 1886; dhe Dituritë për mësonjëtoret
të para, Bukuresht 1888. Ai ushtroi gjithashtu gjithë ndikimin e vet për marrjen e autorizimit që
lejonte hapjen e së parës shkollë fillore në gjuhën shqipe në Korçë më 1887.
Edhe përmbledhjet poetike më të njohura të tij janë botuar në Bukuresht. Bagëti e
bujqësija, Bukuresht 1886, është një poemë baritore me 450 vargje, që të kujton Virgjilin (70-
19 para erës sonë) me plot shembëlltyra e tablo të atdheut të tij malor. Ajo u bë jashtëzakonisht
popullore ndër bashkatdhetarët e Naimit dhe u fut në Shqipëri fshehtas me karvanet e
udhëtarëve. Në të poeti shpreh pakënaqësinë për jetën në qytet, pa dyshim nga përvoja e vet në
brigjet zhurmëmëdha të Bosforit, si dhe idealizon fshatin e largët shqiptar për të cilin e ka
zhuritur malli. Poema është një himn për natyrën në traditat e romantizmit evropian, por
njëkohësisht me thelb realist e tokësor e ku, ashtu si Hesiodi (shek. i 8-të para erës sonë) në
veprën ‘Punë dhe Ditë’, Virgjili në ‘Gjeorgjiket’ apo poeti i madh lituanez i shekullit të
tetëmbëdhjetë Kristijonas Donelaitis (1714-1780) në veprën e tij disi më pak idilike ‘Stinët’,
Naim Frashëri u këndon tufave të dhenve e kopeve të bagëtisë, si dhe gëzimit dhe djersës së
jetës fshatare.
Krenaria e një populli që lufton për liri dhe dashuria për Shqipërinë, që e përshkojnë
këtë poezi, shprehen përmbledhtazi në hyrje të poemës, vargjet e së cilës çdo fëmijë shkolle në
Shqipëri i di ose duhet t’i dijë përmendsh:
“O malet’ e Shqipërisë e ju o lisat’ e gjatë!
Fushat e gjera me lule, q’u kam ndër mënt dit’ e natë!
Ju bregore bukuroshe e ju lumënjt’ e kulluar!
Çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pylle të gjelbëruar!
Do të këndonj bagëtinë, që mbani ju e ushqeni,
O vëndethit’ e bekuar! ju mëndjenë ma dëfreni.
Ti Shqipëri më ep nderrë, më ep emërin shqipëtar
Zëmërnë ti ma gatove plot me dëshirë dhe me zjar.
Shqipëri! o mëma ime! ndonëse jam i mërguar,
Dashurinë tënde kurrë zëmëra s’e ka harruar.”

Në përmbledhjen Luletë e verësë, Bukuresht 1890, ai u këndon bukurive të fshatit
shqiptar në njëzet e tri vjersha me kumbim të plotë. Këtu filozofia panteiste e edukatës së tij
bektashiane dhe ndikimi i fuqishëm i klasikëve persianë harmonizohen bukur me idealizmin
atdhetar – një krijimtari letrare kjo në shërbim të qëllimeve të identitetit kombëtar. Ndër vjersha
të tilla janë: Jeta, Koh’ e shkuarë, Fyelli, Zëmëra, Të vdekuritë, Bilbili, Gjuha jonë, dhe
Perëndija. Tipike për prirjen e re filozofike të letërsisë shqiptare që solli Naim Frashëri është
vjersha e tij Shpreh:
“Kam shumë shpresë
Te Perëndija.
Që të mos jesë
Kshu Shqipëria,
Po të ndritohet
Të lulëzohet.
Pa vjen një ditë
Që të na sjellë
Të madhe dritë
P’ajo të pjellë:
Qytetërinë,
Fatbardhësinë.
Vëllazërija
Edhe bashkimi
E njerëzija
Është shpëtimi,
Lum kush t’arrijnë!
Pa do të vijnë.
Që Shqipërija
Do të ndritohet
Dhe ligësija
Do të mërgohet.
Jak’ e vërtetë!
Pse rri e qetë?
Për Shqipërinë
Ditët e mira
Paskëtaj vinë
Shkoj errësira,
Lum kush të rronjë,
T’a shohë zonjë!
Se Shqipëtari
E gjuh’ e tija
Venë së mbari
Dhe Shqipërija,
Lum kush t’a shohë
Për pakë kohë.
Pa dituritë
Dhe mbrothësija
E mirësitë
Dhe njerëzija
Do të burojnë
Nukë mënojnë.”

Përmbledhja poetike Parajsa dhe fjala fluturake, Bukuresht 1894, e botuar së bashku me
shkrimet moralizuese Mësime, Bukuresht 1894, dëshmuan lidhjen e thellë shpirtërore me
heronjtë e së kaluarës dhe me traditat shpirtërore të Orientit, sidomos të mistikëve persianë.
Dy vjet më pas doli Iliadë e Omirit, Bukuresht 1896, përkthim shqip i librit të parë të
Iliadës, të cilin Naimi e kishte pasë botuar të përkthyer turqisht dhjetë vjet më parë.
Istori’ e Skenderbeut, Bukuresht 1898, është një poemë epike historike prej 11,500
vargjesh që Naimi duhet ta ketë shkruar rreth vitit 1895, në periudhën e fundit krijuese, e që e
shihte si kryeveprën e vet. Figura e heroit kombëtar shqiptar Skënderbeut (1405-1468), simboli
dhe thelbi i qëndresës kundër sundimit të huaj, kishte një forcë tërheqëse të veçantë për
intelektualët e periudhës së Rilindjes e për njerëzit e thjeshtë. Naim Frashëri nuk mund të gjente
temë më të mirë për një poemë epike kombëtare se jeta e princit të merituar, që sprapsi
trembëdhjetë fushata ushtarake osmane njëra pas tjetrës në shekullin e pesëmbëdhjetë e që
mbrojti pavarësinë e vendit të vet derisa vdiq. Kjo biografi në rend kronologjik me njëzet e dy
këngë e varg tetërrokësh, mbizotëruese në letërsinë gojore, u bë libri më i lexuar i letërsisë
shqipe asokohe. Ajo përbënte dhe testamentin politik të poetit. Edhe pse është një vepër
themelore e romantizmit kombëtar shqiptar të periudhës, Istori’ e Skenderbeut nuk i qëndroi
provës së kohës si poemë epike kombëtare. Ajo vuan nga po ato dobësi artistike që hasen në
veprat e tjera të Naimit dhe në shumë vepra të letërsisë shqiptare të shekullit të njëzetë deri në
ditët tona: retorika didaktike e moralizuese si dhe një ndarje e prerë bardhë e zi e protagonistëve
në burra absolutisht të mirë e burra absolutisht të këqinj, të gjithë të mbledhur në një re gri
sentimentalizmi që të këput shpirtin.
Një vepër tjetër me përmasa të tilla, e botuar në një vit me Istorinë e Skenderbeut është
Qerbelaja, Bukuresht 1898, një poemë epike fetare shiite me njëzetepesë këngë, që flet për
betejën e Qerbelasë në Irak në vitin 680 të erës sonë, ku u vra Huseini, nip i profetit Muhamed.
Ndryshe nga Istori’ e Skenderbeut, Qerbelaja është një poemë narrative pa ndonjë hero ose
personazh kryesor. Ndoshta ka marrë deri diku si model poemat islamike në gjuhën shqipe të
paraardhësve të tij – Myhtarnamenë, 1868, të Shahin bej Frashërit, dhe Hadikaja, 1842, të Dalip
Frashërit, të dyja të pabotuara – ndonëse letërsia fetare turke e persiane do t’i kishte dhënë poetit
fetar prototipa më të plotë. Për shkak të temës krejtësisht fetare, Qerbelaja kurrë nuk gëzoi atë
popullaritet që pati ndër lexuesit shqiptarë të shekullit të njëzetë Istori’ e Skenderbeut. Këtu
mund të vihen re shumë elemente të botëkuptimit fetar të Naim Frashërit, sidomos panteizmi
mbi të cilin ai përsiatej në vargjet e Fletores së Bektashinjet. Në këngën e fundit të Qerbelasë,
për shembull, lexojmë:
“Besojmë Zotn’ e vërtetë
Q’është gjithësija vetë,
Pa atë s’ka vënt gjëkundi,
Ajy ‘shtë kreji dhe fundi.
Më ç’do anë, që shikojmë,
Fëtyrën’ e tij vështojmë,
E tërë ç’është kjo jetë,
Ësht’ ay Zot’ i vërtetë!
Luletë, që lulëzojnë,
22 kr. Plasari 1993.
23 Pas ndalimit të të gjitha sekteve të dervishëve në Turqi në vjeshtën e vitit 1925,
bektashinjtë e transferuan selinë e tyre qendrore në Tiranë dhe themeluan një bashkësi fetare të
pavarur, që vazhdoi deri në vitet pesëdhjetë. Kjo bashkësi u shpërnda më 1967, kur një dekret
qeveritar ndaloi të gjithë veprimtarinë fetare në Shqipëri. Pas heqjes së këtij ndalimi, më 27
janar 1991 u krijua në Tiranë një komitet i përkohshëm për ringjalljen e bashkësisë bektashiane.
Fletore e Bektashinjet ende mungon në botimin e fundit në Tiranë të veprave të Naim Frashërit,
Vepra të zgjedhura 1-2 (Akademia e Shkencave, Tiranë 1980, 1985), por është në vëllimin 2 të
botimit në Prishtinë, Vepra 1-8 (Rilindja, Prishtinë 1986). Dy teqe bektashinjsh ishin ende në
aktivitet në fund të periudhës së diktaturës, ndonëse të dyja jashtë Shqipërisë: një në Gjakovë
dhe një në Taylor, afër Detroitit në Miçigan (SHBA).
Bukurin’ e tij tregojnë,
Ajy është trëndafili,
Ajy vetë dhe bilbili,
Po kur desh Zot’ i vërtetë
Të dil faqeza në jetë,
Ahere bëri njerinë.”
Me rëndësi të madhe për të njohur sektin panteist të fshehtë bektashi është Fletore e
Bektashinjet, Bukuresht 1896, e Naim Frashërit. Frashëri besonte se besimi liberal bektashí, me
të cilin ai qe lidhur që në fëmini në Frashër, një ditë do të mbisundonte si fe e re e Shqipërisë22.
Përderisa ky besim i kishte rrënjët edhe në Kuranin mysliman, edhe në Biblën e krishterë, ai
mund të përforconte unitetin midis njerëzve me fe të ndryshme. Fletorja përmban një paraqitje
hyrëse të fesë bektashiane dhe dhjetë vjersha fetare që japin një tablo të rrallë për besimin e
këtij sekti23, i cili në shekullin e nëntëmbëdhjetë luajti një rol të rëndësishëm për mbijetesën e
kulturës shqiptare, sidomos me përhapjen fshehurazi të librave shqip. Ajo fillon kështu:
“Bektashitë besojnë Zotn’ e math e të vërtetë, Muhammet-Alinë, Hadixhen’ e Fatimenë
edhe Hasan e Hysenë. Të dy-mbë-dhet’ Imamëtë që janë: Ali, Hasan, Hysen, Zejnel-
Abidin, Muhamet-Bakir, Xhafer-Sadik, Musa-Qazim, Ali-Riza, Muhammet-Teki, Ali-
Neki, Hasan-Asqeri, Muhammet-Mehdi. Kanë gjithë at’ Alinë edhe mëmë Fatimenë.
Besojnë dhe gjithë të mirët, që janë të par’ e të pasdajmë. Se besojnë mirësinë dhe asaj
i falenë. Pa si, besojn’ e duanë këta ashtu dhe Musan’ e Merjemenë dhe Isan’ e
shërbëtorët’ e tija. Të parë kanë Xhafer-Sadiknë edhe plak Haxhi-Bektash-Velinë,
q’është ng’ajo derë. Këta të gjithë kanë thënë: bëj mir’ e mos bëj keq. Kësaj fjale i kanë
prurë besë Bektashitë. E vërteta dh’e drejta edhe mëndja e urtësia dhe gjithë mirësitë
mbretërojnë në kët’ udhë. Bes’ e Bektashive është një udh’ e gjerë, që ka përpara dritë
urtësinë, vëllazërinë, miqësinë, dashurinë, njerëzinë edhe gjithë mirësitë. Me nj’anë ka
lulet’ e diturisë, m’anët tjatër të së vërtetësë. Pa dituri e pa të vërtetë dhe pa vëllazëri
s’munt të bënetë njeriu Bektashi i vërtetë. Ngaj Bektashinjet gjithësia është vetë
Perëndija.”

Me gjithë këtë lloj panteizmi e universaliteti, bindjet bektashiane të Naim Frashërit kanë
një ngjyrë të fortë kombëtare:

“Nukë vetëm në mest të tyre Bektashitë, po dhe me gjithë
njerëzinë janë vëllezër’ e shpirt. Duanë si shpirtin’ e tyre dhe të tjerëtë mysliman’ e të krishterë
dhe shkojnë mir’ e bukurë me gjithë njerëzinë. Po më shumë duanë Mëmëdhenë edhe
mëmëdhetarët, që kjo është m’e mirë nga gjithë të miratë… Të përpiqenë dit’ e natë për atë komp, q’i quan Atë e përgjërohetë për ata, të punojnë bashkë me parësin’ e me pleqësinë për
shpëtim të Shqipëris’ e të Shqipëtarit, për diturit e për qytetërit të Kombit e të Mëmëdheut të
tyre, për gjuhën e vet dhe për gjithë mbrothësit’ e mbarësitë etj, etj.” Naim Frashëri ishte për
pavarësinë e besimit nga pîr evi qendrore e fshatit Haxhi Bektash Qoj në Anadoll dhe propozoi
një baba apo dede shqiptar në krye të bektashinjve shqiptarë. Ai gjithashtu qe i pari që futi në
përdorim një numër termash shqip në vend të termave turqisht të përdorur tradicionalisht nga
bektashinjtë shqiptarë: átë në vend të turqishtes baba, dhe gjysh në vend të turqishtes dede, me
qëllim që t’i jepte fesë bektashiane karakter kombëtar e t’i bashkonte të gjithë shqiptarët.
Rëndësia e Naim Frashërit si poet i Rilindjes e madje si ‘poet kombëtar’ qëndron jo aq
në talentin e shprehjes letrare e as në nivelin artistik të poezisë së tij, sesa në mesazhet
sociopolitike, filozofike e fetare që përcjell, të cilat synonin para së gjithash vetëdijen
kombëtare dhe, duke ndjekur traditën bektashiane, të arrihej një kapërcim i ndarjeve fetare
brenda vendit. Ndikimi i tij mbi shkrimtarët shqiptarë në fillim të shekullit të njëzetë ishte i
jashtëzakonshëm. Që kur ishte gjallë, shumë nga vargjet e tij u muzikuan e u kënduan si këngë
popullore, kurse gjuhën shqipe ai e ngriti në shkallën e një gjuhe letrare të përpunuar bukur.
Nga vëllezërit Frashëri, ai me talent më të shumanshëm e universal, ishte pa dyshim
Sami Frashëri24 (1850-1904), i njohur në turqishte me emrin Ôemseddin Sami. Ai u dallua si
shkrimtar, botues dhe ideolog i lëvizjes kombëtare. Ashtu si i vëllai Naimi, edhe Samiu në
fillim ra në kontakt me rrymat e filozofisë perëndimore në gjimnazin Zosimea të Janinës, ku
dhe studioi greqishten, frëngjishten dhe italishten. Përveç tyre, me mësues të posaçëm në shtëpi
mësoi arabishten, turqishten dhe persishten. Më 1871, Sami Frashërit iu dha një detyrë e
thjeshtë në administratën e vilajetit të Janinës para se të shpërngulej në Konstantinopojë më
1872 për të punuar në zyrën qeveritare të shtypit.
Në kryeqytetin e zhurmshëm të Perandorisë Osmane zuri miq shkrimtarët turq Namik
Qemal (1840-1888) dhe Ebüzziya Tevfik (1849-1913), si dhe hoxhën shqiptar Hasan Tahsin
(1811-1881). Më 1874 Sami Frashëri ndenji nëntë muaj në Tripoli, ku nxori në arabishte e në
turqishte gazetën Tarabulus. Nuk dihet mirë nëse atje e internuan (mikun e tij Namik Qemal e
kishin internuar në Famagusta të Qipros për botime shkrimesh që nuk i kishin pëlqyer Portës më
1873) apo thjesht e dërguan si njeri të aftë për të bërë punën. Sidoqoftë, me t’u kthyer në
Stamboll, u mor përherë e më shumë me botime dhe nxori revistën Sabah 1876 (Mëngjesi). Më
1877 Sami Frashëri punoi pesë muaj si sekretar i Sava Pashës, guvernator i ishullit të Rodit,
kurse më pas si sekretar i komisionit ushtarak të Janinës të kryesuar nga Abedin Pasha. Në
vjeshtë të vitit 1877 u kthye përsëri në Konstantinopojë dhe drejtoi të përditshmen turqisht
Tercümân-i Ôark 1878 (Interpreti i Lindjes), ku botonte pikëpamjet dhe komentet e tij për
ngjarjet politike të ditës. Këtë gazetë ai e përdori veçanërisht si tribunë për shpalljen e
kërkesave dhe dëshirave të pakicës shqiptare brenda Perandorisë. Botues i palodhur, Sami
Frashëri më pas botoi revistën Aile 1879 (Familja) dhe Hafta 1880/81 (Java). Së bashku me të
vëllanë, Abdylin, atëherë anëtar i Parlamentit, e me Koto Hoxhin (1824-1895), Zija Prishtinën,
Pandeli Sotirin (1843-1891), Hasan Tahsinin (1811-1881), Pashko Vasën (1825-1892), Jani
Vreton (1820-1900), etj., ai punoi në Komitetin qendror për mbrojtjen e të drejtave të
kombësisë shqiptare, që e kemi zënë në gojë më parë, e që mbështeti kërkesat e shqiptarëve për
autonomi në kohën e Lidhjes së Prizrenit.
Një pengesë e veçantë për lulëzimin e kulturës shqiptare në Perandorinë Osmane, përveç
qëndrimit përgjithësisht armiqësor të autoriteteve turke, ishte ende mungesa e një alfabeti të
pranueshëm të gjuhës shqipe. Në fillim të vitit 1879, Komiteti qendror ngriti një komision për alfabetin nën drejtimin e Sami Frashërit dhe për ta trajtuar përsëri problemin e drejtshkrimit.
Alfabeti i krijuar nga Sami Frashëri, që pastaj u miratua nga komisioni, ishte një sistem fonetik
i mbështetur kryesisht në shkronja latine, duke i shtuar edhe disa shkronja greke e cirilike. Më
12 tetor 1879, nga anëtarë të shquar të bashkësisë shqiptare në Konstantinopojë u ngrit ajo që
përmendëm më parë – Shoqëri e të shtypuri shkronja shqip, e cila kryesohej nga Sami Frashëri.
Pas ndalimit të veprimtarive të saj, Shoqëria e shpërnguli selinë në Bukuresht, ku u shtypën
shumë libra në gjuhën shqipe – ndër ta edhe veprat kryesore të Naim e Sami Frashërit. Atje, për
shembull, u botuan tekstet shkollore në gjuhën shqipe të shkruara nga Sami Frashëri: Abetare
e gjuhësë shqip, Bukuresht 1886, Dheshkronjë, Bukuresht 1888 dhe Shkronjëtore e gjuhësë
shqip, Bukuresht 1886, kjo e fundit – e para gramatikë shkollore e shqipes.
Problemi i alfabetit vazhdoi të preokupojë figurat udhëheqëse të lëvizjes kombëtare
edhe në vitet e ardhshme. Më 14-22 nëntor 1908, në qytetin maqedonas të Manastirit u mbajt
një kongres për të vendosur përfundimisht për alfabetin. Kongresi u thirr me nismën e shoqërisë
letrare Bashkimi nën Gjergj Fishtën, dhe u kryesua nga Mid’hat bej Frashëri, i biri i Abdyl
Frashërit. Në Kongresin e Manastirit, sikundër dihet, morën pjesë delegatë katolikë, ortodoksë
e myslimanë nga Shqipëria e jashtë saj, ndër ta Shahin Kolonja, Ndre Mjeda, Hilë Mosi dhe
Sotir Peci. Tre alfabetet kryesore që u hodhën për diskutim ishin: alfabeti që përmendëm i
Stambollit, i hartuar nga Sami Frashëri, alfabeti i Bashkimit i mbështetur nga Gjergj Fishta dhe
shoqata e tij letrare Bashkimi e Shkodrës dhe alfabeti Agimi i shoqërisë letrare Agimi të
përfaqësuar nga Ndre Mjeda. U zgjodh një komision prej njëmbëdhjetë delegatësh i kryesuar
nga Fishta, dhe pas dy ditë debatesh ata vendosën të mbështetnin dy alfabete: një formë të
modifikuar të alfabetit të Stambollit të Sami Frashërit, i cili po përdorej më gjerë asokohe, dhe
një alfabet të ri latin gati të njëjtë me atë të Bashkimit për ta pasur më të lehtë shtypjen e librave
jashtë Shqipërisë.
Sami Frashëri është autor i rreth pesëdhjetë veprave si dhe i një numri të madh artikujsh
nëpër gazeta. Interesimet e tij përgjithësisht ishin më shumë shkencore sesa letrare. Midis viteve
1882 dhe 1902 ai botoi turqisht e arabisht gjashtë doracakë për shkolla. Madje botimet e tij në
turqishte janë me rëndësi më universale se veprat në gjuhën shqipe. Më 1872 Sami Frashëri
botoi atë që përgjithësisht merret si romani i parë turqisht e, njëherazi, romani i parë i shkruar
e i botuar nga një shqiptar, librin me 180 faqe TaaÕÕuk-u Tal’at ve Fitnat (Dashuria e Talatit me
Fitneten)25. Ai i përket kohës së vet, por edhe i dha prozës asokohe një farë drejtimi.
Në lagjen Aksaraj të Stambollit, nëntëmbëdhjetë vjeçari Talat bie në dashuri me një
vajzë të quajtur Fitnete, të cilën e mban mbyllur njerku i saj Haxhibaba. Me qëllim që
ta takojë, Talati vishet si vajzë me emrin Ragibe dhe paraqitet në shtëpinë e Haxhibabait
për t’i bërë shoqëri Fitnetes. Fitneten e tërheq menjëherë kjo Talat/Ragibe, por nuk
dyshon për ndonjë rreng. Pas pak ditësh, shpallet se Fitneten do ta martojnë, kundër
vullnetit të saj, me të kamurin dyzetvjeçar Ali bej. E dëshpëruar Fitnetja ia tregon
Talat/Ragibesë, i cili i shfaqet siç është në të vërtetë dhe i shpreh dashurinë, por pa dobi.
Vajzën e largojnë menjëherë dhe e shpien fshehurazi në sarajet e Ali beut në Ysqydar,
në anën tjetër të Bosforit. Megjithatë, Fitnetja arrin të lajmërojë Talatin se ku ndodhet.
Ali beu përpiqet disa herë ta bëjë për vete Fitneten, në mënyrë që ajo t’i jepet, por vajza
e spraps si trime, dhe herën e fundit humb hajmalinë. Nga kjo stringël Ali beu zbulon se
ajo që do bëhej nusja e tij në të vërtetë ishte e bija e humbur prej kohësh. Por po atë çast
Fitnetja, në kulmin e dëshpërimit, vret veten me thikë dhe vdes. Nuk mbetet tjetër veçse
të sulet Talati e ta gjejë të vdekur Fitneten e tij të dashur. Vdes edhe ai, kurse Ali beu i
pikëlluar luan mendsh.
I tillë është subjekti i historisë së dashurisë sentimentale të Talatit me Fitneten,
plotësisht në pajtim me shijet e kohës. Bashkërendimi i elementeve orientale dhe oksidentale
nuk është kurrsesi realist, por fakti është se ai përmban një dozë të mirë kritike sociale, sidomos
për gjendjen e gruas në shoqërinë osmane. Më fort se gjithçka, Sami Frashëri ishte një edukator.
Drama e Sami Frashërit në 180 faqe Besa yahud ahde vefa (‘Besa’ ose mbajtja e fjalës),
e botuar në Konstantinopojë më 1875, dhe e përkthyer shqip nga Abdyl Ypi Kolonja më 1901,
kurse anglisht nga Nelo Drizari (1902-1978) me titullin Pledge of honor, an Albanian tragedy,
Nju Jork 1945, u shfaq për herë të parë më 6 prill 1874 në ‘Osmanli Tiyatrosu’ (Teatri Osman).
Kjo pjesë, që për shijet e sotme ka një ton disi melodramatike, nxjerr në pah dilemën tragjike të
një babai, që parapëlqen të vrasë të birin vetëm e vetëm që të mbajë besën, fjalën e dhënë.
Më 1884, me ndihmën e botuesit armen të gazetave Mihran, Sami Frashëri botoi një
kolanë librash për kulturë të përgjithshme, drejtuar publikut të gjerë turk. Këtë kolanë me titull
Cep Kütüphanesi (Biblioteka xhepi) e shfrytëzoi për të botuar pesëmbëdhjetë nga veprat e tij.
Në këtë mënyrë u bë figurë e shquar në shoqërinë e Konstantinopojës.
Si leksikograf i turqishtes, Sami Frashëri botoi në 1630 faqe Kamûs-u fransevî,
fransizcadan türkçeye lugat, Konstantinopojë 1882 [1299 A.H.] (Fjalor frëngjisht-turqisht); një
Kamûs-u fransevî, türkçeden fransizcaya lugat, Konstantinopojë 1883 [1301 A.H.] (Fjalor
turqisht-frëngjisht), dhe në dy vëllime Kamûs-u türkî, Konstantinopojë 1900/1901 [1317 A.H.]
(Fjalor turqisht), rishtypur në Stamboll 1979, që edhe sot konsiderohet i vlefshëm dhe u
shfrytëzua nga Shoqata Filologjike Turke (Türk Dil Kurumu) më 1932 si udhërrëfyes për
krijimin e gjuhës letrare bashkëkohore turke. Mungesa e fondeve e detyroi të braktisë planin e
tij të gjerë për një Kamûs-u Arabî (Fjalor arabisht). Por pas dymbëdhjetë vjet përgatitjesh ai do
t’ia dilte mbanë të botonte veprën e tij monumentale në gjashtë vëllime, enciklopedia turke e
historisë dhe gjeografisë, Kamûs al-a’lâm, Konstantinopojë 1889-1896 [1306-1313 A.H.]
(Fjalor i Botës). Me gjithsej 4830 faqe, Kamûs al-a’lâm do të ishte një vepër enciklopedike e
jashtëzakonshme për kohën, që përmbante gjithashtu edhe të dhëna të bollshme për historinë
dhe gjeografinë e Shqipërisë.
Me sa duket Sami Frashëri ka hartuar edhe një fjalor të shqipes. Në një letër drejtuar
Thimi Mitkos nga Bukureshti më 1885, Jani Vretoja i shkruan se kishte parë një fjalëtor të Sami
beut, që përmbante mbi 6000 fjalë. Duke u nisur nga këmbëngulja dhe përvoja e Sami Frashërit
si leksikograf, është plotësisht e mundshme që ky fjalor shqip të ketë qenë një angazhim
madhor që nuk arriti ta përfundojë. Nuk dihet asgjë se ku mund të ndodhet ky dorëshkrim tani.
Në fund të viteve nëntëdhjetë, me gjithë vështirësitë financiare, Sami Frashëri projektoi
dhe ndërtoi një shtëpi të madhe në lagjen Erenqoj të rrethinës së Konstantinopojës. Kishte për
të mbajtur jo vetëm familjen e vet (të shoqen Emine Velije me pesë fëmijët) por edhe dy fëmijët
e të vëllait Abdyl, që kishte vdekur më 1892. Po në këtë ndërtesë ai vendosi bibliotekën e
madhe personale të çmuar prej dhjetë deri në dymbëdhjetë mijë vëllime.
Rëndësi të madhe për lëvizjen kombëtare shqiptare kishte manifesti politik shumë i
lexuar i Sami Frashërit Shqipëria – Ç’ka qënë, ç’është e çdo të bëhetë? Mendime për shpëtimt të
mëmëdheut nga reziket që e kanë rethuarë, Bukuresht 1899, rishtypur në Sofje 1907, që u
përkthye turqisht, greqisht, frëngjisht, italisht dhe gjermanisht. Pasi jep një pasqyrë të shkurtër
e me fantazi të historisë së Shqipërisë, Sami Frashëri vjen në përfundimin se Perandoria
Osmane është në grahmat e fundit dhe se ka ardhur koha që shqiptarët të shkëputen (kërkesë që
e tejkalonte thirrjen e deriatëhershme për autonomi) e të bëhen zotë të fateve të tyre. Ai e
krahason ‘Të sëmurin e Bosforit’ me një që po mbytet e që përpiqet të kapet pas flokëve të tjetrit
për të shpëtuar, dhe pastaj në mënyrë retorike bën pyetjen se ç’duhet bërë para një rreziku të
tillë: “T’i apë një shkelmë të shëndoshë këti tradhëtori, që kërkon ta mbytnjë, ta dërgonjë në funt
të detit edhe të shpëtonjë vetëhen’ e ti. Kjo është udh’ e shpëtimit e jo tjatërë.”
Sami Frashëri e pranon se shqiptarët mund ta kenë çuar mirë nën Turqinë në të kaluarën, por proteston për trajtimin si skllevër që nga koha e ligjeve të Tanzimatit. Shqipëria i shërbente
tani Perandorisë Osmane vetëm për rekrutë e për taksa. E prapëseprapë, qëllimi i afërt i
manifestit të tij ishte autonomi e plotë brenda Perandorisë: “Sa të jetë Tyrqia n’Evropë, duamë
të jetë nën’ atë; edhe po s’na goditi e të na dëbonjë vetë, kurrë nukë do të duamë të ndahemi
fare soje.” Por Perandoria në të vërtetë ishte në gërmadha dhe po afrohej dita që Shqipëria të
shkonte në rrugën e vet: “Ky është një njeri i vdekurë; sado ta duamë të vdekurinë, duhetë ta
vëmë në dhet.”
Sami Frashëri vazhdon të japë përfytyrimin e tij për Shqipërinë e ardhshme. Ai përvijon
kufijtë e vendit dhe shtjellon një sistem qeverisjeje me pleqësi, që do të mblidhet në një
kryeqendër të re me emrin Skander Begas. Ai shkruan për arsimin (shkollimi i detyruar nga
mosha shtatë deri në trembëdhjetë vjeç dhe themelimi i dy universiteteve), për ndërtime publike
(hekurudhë shqiptare), për kishë autoqefale, për bujqësi e industri. Ndonëse disi utopike në
tablonë që jep, kjo monografi historike përbën manifestin e parë politik konkret për një Shqipëri
të pavarur. Madje, ëndrra për pavarësi të plotë ishte diçka e re e mjaft e guximshme përderisa,
sipas arsyetimit të shumicës së intelektualëve shqiptarë të kohës, një Shqipëri autonome do të
ishte më e sigurt brenda Perandorisë, e mbrojtur nga synimet armiqësore e agresive të fqinjëve
grekë, serbë e malazezë, që pa dyshim, do ta mbytnin shtetin e vogël në rast lufte. Sami Frashëri
në veprën e tij shkonte edhe më larg. Ky ishte testamenti që i linte popullit të vet – që ideali i
lartë i pavarësisë së Shqipërisë ishte vërtet i realizueshëm.
Gjatë gjithë historisë së tyre, shqiptarët shpesh kishin bërë emër jashtë, sidomos si
nëpunës dhe shtetarë në shërbim të Portës së Lartë. Por Abdyl, Naim dhe Sami Frashëri
përfaqësonin, për herë të parë, një brez të ri intelektualësh shqiptarë që, edhe pse të mësuar në
shkollat greke e të ushqyer me traditat e mëdha kulturore të Orientit, ia kushtuan tërë talentin
dhe energjinë atdheut të tyre, Shqipërisë.
Më 1937, eshtrat e Naim Frashërit u shpërngulën nga Turqia për në Tiranë për t’u prehur
në rrethinat e kryeqytetit të ri të vogël, ndërsa ato të Abdylit më 1978 me rastin e 100-vjetorit
të Lidhjes së Prizrenit. Sami Frashëri, i madhi Ôemseddin Sami, për arsye të ndihmesës së
madhe ndaj kulturës turke, mbetet i varrosur në Stamboll.

_________
18 kr. Bartl 1968, Faensen 1980, f. 99-101, K. Frashëri 1984, 1990.
19 kr. Dako 1922, Mehdi Frashëri 1927, Belegu 1939, dhe K. Frashëri 1979.
20 kr. Kokojka 1901, Naim Frashërit 1925, Xholi 1962, Faensen 1980, f. 101-105, Shuteriqi 1982, Qosja 1986, Xh. Murati 1993, dhe Qazimi 1996.
21 kr. Myzyri 1979.
22 kr. Plasari 1993.
23 Pas ndalimit të të gjitha sekteve të dervishëve në Turqi në vjeshtën e vitit 1925, bektashinjtë e transferuan selinë e tyre qendrore në Tiranë dhe themeluan një bashkësi fetare të pavarur, që vazhdoi deri në vitet pesëdhjetë. Kjo bashkësi u shpërnda më 1967, kur një dekret qeveritar ndaloi të gjithë veprimtarinë fetare në Shqipëri. Pas heqjes së këtij ndalimi, më 27 janar 1991 u krijua në Tiranë një komitet i përkohshëm për ringjalljen e bashkësisë bektashiane. Fletore e Bektashinjet ende mungon në botimin e fundit në Tiranë të veprave të Naim Frashërit, Vepra të zgjedhura 1-2 (Akademia e Shkencave, Tiranë 1980, 1985), por është në vëllimin 2 të botimit në Prishtinë, Vepra 1-8 (Rilindja, Prishtinë 1986). Dy teqe bektashinjsh ishin ende në aktivitet në fund të periudhës së diktaturës, ndonëse të dyja jashtë Shqipërisë: një në Gjakovë dhe një në Taylor, afër Detroitit në Miçigan (SHBA).
24 kr. Hakki 1895, Daglioglu 1934, K. Frashëri 1955, 1966, Reso 1962, Kaleshi 1968, 1970, 1971b, Levend 1969, Xholi 1978, Faensen 1980, f. 105-112, Bakiu 1982, Çollaku 1986 dhe Hamiti 1995a.
25 kr. Hetzer 1991.

Marrë nga “Historia e letërsisë shqiptare” e albanologut të shquar Robert Elsie
Portali Letërsia